ای  پادشه  خوبان  داد  از  غم   تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

دایم  گل  این  بستان ، شاداب   نمی‌ماند

دریاب  ضعیفان  را   در  وقت  توانایی

دیشب  گله ي زلفش  با  باد  همی‌کردم

گفتا  غلطی  بگذر  زین  فکرت  سودایی

صد باد صبا این جا با سلسله می‌رقصند

این  است  حریف  ای دل ، تا باد نپیمایی

مشتاقی و  مهجوری دور  از تو  چنانم کرد

کز  دست  بخواهد  شد  پایاب  شکیبایی

یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم

رخساره  به کس ننمود ، آن شاهد هرجایی

ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست

شمشاد   خرامان  کن  تا  باغ   بیارایی

ای  درد  توام  درمان  در  بستر  ناکامی

و ای یاد  توام مونس، در گوشه ي تنهایی

در  دایره ي  قسمت  ،  ما  نقطه ي  تسلیمیم

لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی

فکر  خود  و  رای خود  در  عالم  رندی  نیست

کفر است  در این  مذهب ، خودبینی و خودرایی

زین  دایره ی   مینا  خونین  جگرم   می ده

تا  حل  کنم  این  مشکل در ساغر  مینایی

حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد

 شادیت  مبارک باد   ای  عاشق   شیدایی