حکايتي از کليله و دمنه
«کليله گفت: آورده‌اند که زاهدي را پادشاهِ روزگار کسوتي فاخر و خلعتي گرانمايه داد. دزدي آن را بر وي بديد، طمع کرد و به وجه ارادت به نزديک او رفت و گفت: مي‌خواهم تا در صحبت تو باشم و آداب طريقت آموزم تا بدين طريق محرم شد و بر وي زندگاني به رفق و نرمي مي‌کرد تا فرصتي يافت و جامه ببرد. چون زاهد جامه نديد دانست که او برده است. در طلب او روي به شهر نهاد. در راهِ برد و نخجير گذشت که جنگ مي‌کردند و به سرون، يکديگر را مجروح گردانيده بودند و روباهي بيامده بود و خون ايشان مي‌خورد. ناگاه نخجيران سروني سوي وي انداختند و روباه کشته شد. زاهد شبانگاه به شهر رسيد. جايي طلبيد که پاي‌افزار گشايد. حالي خانه‌ي زني بدکاره مهمان شد و آن زن کنيزکان داشت آن‌کاره. و يکي از آن کنيزکان، که در جمالْ رشک عروسان خلد بود،
ادامه نوشته
+ نوشته شده در یکشنبه ۳۰ مرداد ۱۳۹۰ ساعت توسط
|
ادبیّــــات ، انتشـــار زیبـایی و تکیه گاه مانایــی اندیشــه و فرهنگ است و بدون آن امکان انتشار و استقرار هیچ زیبایی و خوبی نیست . آنان که ادبیّات را ادراک نمی کنند ، روح حیـــات را نیافته اند و به قلمـــرو شکوهمــــند زیبایی گام نگذاشته اند . بی شک هیچ هنـــــری به اندازه ی شعــــر و شاعــــری نتوانسته است در دل و جان ، روح و روان، ذهن و زبان و فکر و بیان انسان ها راه پیدا کند و تأثیر بگذارد. شعر و کلام منظـــوم و منثــــور همواره جایگاه و پایگاه مهمی در میان مردم داشته است . شعر و ادبیات، تهییـــج کننده ی مردم برای ایستـــادگی در برابر ظلــــم، همنشین غــم ها و شـــادی ها و بیانگر آلام و رنج های مــــردم و مایه ی سرافـــرازی آنان در این دنیـــای پهنــــاور است .