گفت روزی به من خدای بزرگ

نشـدی از جهـان من خشنــود 

این همه لطــــف ونعمتـــی که مراست

چهــــــره‌ات را به خنــــــده‌ای نگشـــــــود  

این هــــوا، این شکــــوفه، این خورشیــــد

عشـــــق، این گـــوهر جهـــان وجــــود

این بشـــر، این ستـــاره، این آهــــو

این شب و ماه و آسمان کبود    

 این همه دیدی و نیاوردی

همچو شیطان، سری به سجده فرود

در همه عمــــر جز ملامــــــت من

گــــوش من از تو صحبتــــی نشنود

وین زمــــان هم در آستانه مــــرگ

بی‌شکــایت نمی‌کنی بـــدرود     

گفتم : آری درست فرمودی

که درست است هرچه حـق فرمود

خــوش سرایی‌ست این جهــــان، لیکن

جــــــان آزادگـــــان در آن فرســــود

جای این‌ها که بر شمردی، کـــاش

در جهان ذره‌ای عدالــــت بود