جــــــــــام ادب

مکتب حافظ
  گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا
  فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا
  مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یارب
  فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا
  کله جا ماندش این جا و نیامد دیگرش از پی
  نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا
  نگویم جمله با من باش و ترک کامکاران کن
  چو هم شاهی و هم درویش گاه آنجاو گاه اینجا
  هوای ماه خرگاهی مکن ای کلبه درویش
  نگنجد موکب کیوان شکوه پادشاه اینجا
  توئی آن نوسفر سالک که هر شب شاهد توفیق
  چراغت پیش پا دارد که راه اینجا و چاه اینجا
  بیا کز دادخواهی آن دل نازک نرنجانم
  کدورت را فرامش کرده با آئینه آه اینجا
  سفر مپسند هرگز شهریار از مکتب حافظ
  که سیر معنوی اینجا و کنج خانقاه اینجا
   

 گل پشت و رو ندارد
  با رنگ و بویت ای گل گل رنگ و بو ندارد
  با لعلت آب حیوان آبی به جو ندارد
  از عشق من به هر سو در شهر گفتگویی است
  من عاشق تو هستم این گفتگو ندارد
  دارد متاع عفت از چار سو خریدار
  بازار خودفروشی این چار سو ندارد
  جز وصف پیش رویت در پشت سر نگویم
  رو کن به هر که خواهی گل پشت و رو ندارد
  گر آرزوی وصلش پیرم کند مکن عیب
  عیب است از جوانی کاین آرزو ندارد
  خورشید روی من چون رخساره برفروزد
  رخ برفروختن را خورشید رو ندارد
  سوزن ز تیر مژگان وز تار زلف نخ کن
  هر چند رخنهٔ دل تاب رفو ندارد
  او صبر خواهد از من بختی که من ندارم
  من وصل خواهم از وی قصدی که او ندارد
  با شهریار بی دل ساقی به سرگرانی است
  چشمش مگر حریفان می در سبو ندارد
   

ارباب زمستان
  زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را
  ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را
  ره ماتم سرای ما ندانم از که می پرسد
  زمستانی که نشناسد در دولت سرایان را
  به دوش از برف بالاپوش خز ارباب می آید
  که لرزاند تن عریان بی برگ و نوایان را
  به کاخ ظلم باران هم که آید سر فرود آرد
  ولیکن خانه بر سر کوفتن داند گدایان را
  طبیب بی مروت کی به بالین فقیر آید
  که کس در بند درمان نیست درد بی دوایان را
  به تلخی جان سپردن در صفای اشک خود بهتر
  که حاجت بردن ای آزاده مرد این بی صفایان را
  به هر کس مشکلی بردیم و از کس مشکلی نگشود
  کجا بستند یا رب دست آن مشکل گشایان را
  نقاب آشنا بستند کز بیگانگان رستیم
  چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را
  به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید
  خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را
  به کام محتکر روزی مردم دیدم وگفتم
  که روزی سفره خواهدشد شکم این اژدهایان را
  به عزت چون نبخشیدی به ذلت می ستانندت
  چرا عاقل نیندیشد هم از آغاز پایان را
  حریفی با تمسخر گفت زاری شهریارا بس
  که میگیرند در شهر و دیار ما گدایان را
   

دستم به دامانت
  نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت
  که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت
  تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما
  چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت
  چو بلبل نغمه خوانم تا تو چون گل پاکدامانی
  حذر از خار دامنگیر کن دستم به دامانت
  تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من
  به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت
  امید خسته ام تا چند گیرد با اجل کشتی
  بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت
  شبی با دل به هجران تو ای سلطان ملک دل
  میان گریه می گفتم که کو ای ملک سلطانت
  چه شبهایی که چون سایه خزیدم پای قصر تو
  به امیدی که مهتاب رخت بینم در ایوانت
  به گردنبند لعلی داشتی چون چشم من خونین
  نباشد خون مظلومان؟ که می گیرد گریبانت
  دل تنگم حریف درد و اندوه فراوان نیست
  امان ای سنگدل از درد و اندوه فراوانت
  به شعرت شهریارا بیدلان تا عشق میورزند
  نسیم وصل را ماند نوید طبع دیوانت

 زکوه زندگی
  شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردنست
  روز ستاره تا سحر تیره به آه کردنست
  متن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهان
  حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردنست
  چون تو نه در مقابلی عکس تو پیش رونهیم
  اینهم از آب و آینه خواهش ماه کردنست
  نو گل نازنین من تا تو نگاه می کنی
  لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنست
  ماه عباد تست و من با لب روزه دار ازین
  قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردنست
  لیک چراغ ذوق هم این همه کشته داشتن
  چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردنست
  غفلت کائنات را جنبش سایه ها همه
  سجده به کاخ کبریا خواه نخواه کردنست
  از غم خود بپرس کو با دل ما چه می کند
  این هم اگر چه شکوه شحنه به شاه کردنست
  عهد تو سایه و صبا گو بشکن که راه من
  رو به حریم کعبه لطف آله کردنست
  گاه به گاه پرسشی کن که زکوه زندگی
  پرسش حال دوستان گاه به گاه کردنست
  بوسه تو به کام من کوه نورد تشنه را
  کوزه آب زندگی توشه راه کردنست
  خود برسان به شهریار ایکه درین محیط غم
  بی تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست

 او بود و او نبود
  اشکش چکید و دیگرش آن آبرو نبود
  از آب رفته هیچ نشانی به جو نبود
  مژگان کشید رشته به سوزن ولی چه سود
  دیگر به چاک سینه مجال رفو نبود
  دیگر شکسته بود دل و در میان ما
  صحبت بجز حکایت سنگ و سبو نبود
  او بود در مقابل چشم ترم ولی
  آوخ که پیش چشم دلم دیگر او نبود
  حیف از نثار گوهر اشک ای عروس بخت
  با روی زشت زیور گوهر نکو نبود
  اشکش نمی‌مکیدم و بیمار عشق را
  جز بغض شربت دگری در گلو نبود
  آلوده بود دامن پاک و به رغم عشق
  با اشک نیز دست و دل شستشو نبود
  از گفتگو و یاد جفا کردنم چه سود
  او بود بی‌وفا و در این گفتگو نبود
  ماهی که مهربان نشد از یاد رفتنی است
  عطری نماند از گل رنگین که بو نبود
  آزادگان به عشق خیانت نمی کنند
  او را خصال مردم آزاده خو نبود
  چون عشق و آرزو به دلم مرد شهریار
  جز مردنم به ماتم عشق آرزو نبود
   

 بمانیم که چه
  سایه جان رفتنی استیم بمانیم که چه
  زنده باشیم و همه روضه بخوانیم که چه
  درس این زندگی از بهر ندانستن ماست
  این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه
  خود رسیدیم به جان نعش عزیزی هر روز
  دوش گیریم و به خاکش برسانیم که چه
  آری این زهر هلاهل به تشخص هر روز
  بچشیم و به عزیزان بچشانیم که چه
  دور سر هلهله و هاله شاهین اجل
  ما به سرگیجه کبوتر بپرانیم که چه
  کشتی ای را که پی غرق شدن ساخته اند
  هی به جان کندن از این ورطه برانیم که چه
  بدتر از خواستن این لطمه نتوانستن
  هی بخواهیم و رسیدن نتوانیم که چه
  ما طلسمی که قضا بسته ندانیم شکست
  کاسه و کوزه سر هم بشکانیم که چه
  گر رهایی است برای همه خواهید از غرق
  ورنه تنها خودی از لجه رهانیم که چه
  ما که در خانه ایمان خدا ننشستیم
  کفر ابلیس به کرسی بنشانیم که چه
  مرگ یک بار مثل دیدم و شیون یک بار
  این قدر پای تعلل بکشانیم که چه
  شهریارا دگران فاتحه از ما خوانند
  ما همه از دگران فاتحه خوانیم که چه

  دستم به دامانت
  نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت
  که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت
  تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما
  چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت
  چو بلبل نغمه خوانم تا تو چون گل پاکدامانی
  حذر از خار دامنگیر کن دستم به دامانت
  تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من
  به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت
  امید خسته ام تا چند گیرد با اجل کشتی
  بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت
  شبی با دل به هجران تو ای سلطان ملک دل
  میان گریه می گفتم که کو ای ملک سلطانت
  چه شبهایی که چون سایه خزیدم پای قصر تو
  به امیدی که مهتاب رخت بینم در ایوانت
  به گردنبند لعلی داشتی چون چشم من خونین
  نباشد خون مظلومان؟ که می گیرد گریبانت
  دل تنگم حریف درد و اندوه فراوان نیست
  امان ای سنگدل از درد و اندوه فراوانت
  به شعرت شهریارا بیدلان تا عشق میورزند
  نسیم وصل را ماند نوید طبع دیوانت
   

 گله عاشق
  آتشی زد شب هجرم به دل و جان که مپرس
  آن چنان سوختم از آتش هجران که مپرس
  گله ئی کردم و از یک گله بیگانه شدی
  آشنایا گله دارم ز تو چندان که مپرس
  مسند مصر ترا ای مه کنعان که مرا
  ناله هائی است در این کلبه احزان که مپرس
  سرونازا گرم اینگونه کشی پای از سر
  منت آنگونه شوم دست به دامان که مپرس
  گوهر عشق که دریا همه ساحل بنمود
  آخرم داد چنان تخته به طوفان که مپرس
  عقل خوش گفت چو در پوست نمیگنجیدم
  که دلی بشکند آن پسته خندان که مپرس
  بوسه بر لعل لبت باد حلال خط سبز
  که پلی بسته به سر چشمه حیوان که مپرس
  این که پرواز گرفته است همای شوقم
  به هواداری سرویست خرامان که مپرس
  دفتر عشق که سر خط همه شوق است وامید
  آیتی خواندمش از یاس به پایان که مپرس
  شهریارا دل از این سلسله مویان برگیر
  که چنانچم من از این جمع پریشان که مپرس

  افسانه   شب
  ماندم به چمن شب شد و مهتاب برآمد
  سیمای شب آغشته به سیماب برآمد
  آویخت چراغ فلک از طارم نیلی
  قندیل مه آویزه محراب برآمد
  دریای فلک دیدم و بس گوهر انجم
  یاد از توام ای گوهر نایاب برآمد
  چون غنچه دل تنگ من آغشته به خون شد
  تا یادم از آن نوگل سیراب برآمد
  ماهم به نظر در دل ابر متلاطم
  چون زورقی افتاده به گرداب برآمد
  از راز فسونکاری شب پرده برافتاد
  هر روز که خورشید جهانتاب برآمد
  دیدم به لب جوی جهان گذران را
  آفاق همه نقش رخ آب برآمد
  در صحبت احباب ز بس روی و ریا بود
  جانم به لب از صحبت احباب برآمد
   

 ناله ناکامی
  بروای ترک که ترک تو ستمگر کردم
  حیف از آن عمر که در پای تو من سرکردم
  عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران
  ساده دل من که قسم های تو باور کردم
  به خدا کافر اگر بود به رحم آمده بود
  زانهمه ناله که من پیش تو کافر کردم
  تو شدی همسر اغیار و من از یار و دیار
  گشتم آواره و ترک سر و همسر کردم
  زیر سر بالش دیباست ترا کی دانی
  که من از خار و خس بادیه بستر کردم
  در و دیوار به حال دل من زار گریست
  هر کجا ناله ناکامی خود سر کردم
  درغمت داغ پدر دیدم و چون در یتیم
  اشکریزان هوس دامن مادر کردم
  اشک از آویزه گوش تو حکایت می کرد
  پنداز این گوش پذیرفتم از آن درکردم
  پس از این گوش فلک نشنود افغان کسی
  که من این گوش ز فریاد و فغان کر کردم
  ای بسا شب به امیدی که زنی حلقه به در
  دیده را حلقه صفت دوخته بر در کردم
  شهریارا به جفا کرد چو خاکم پامال
  آن که من خاک رهش را به سر افسر کردم

حراج عشق
  چو بستی در بروی من به کوی صبر رو کردم
  چو درمانم نبخشیدی به درد خویش خو کردم
  چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم در تو
  به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجو کردم
  خیالت ساده دل تر بود و با ما از تو یک رو تر
  من اینها هر دو با آئینه دل روبرو کردم
  فشردم باهمه مستی به دل سنگ صبوری را
  زحال گریهٔ پنهان حکایت با سبو کردم
  فرود آ ای عزیز دل که من از نقش غیر تو
  سرای دیده با اشک ندامت شست و شو کردم
  صفائی بود دیشب با خیالت خلوت ما را
  ولی من باز پنهانی ترا هم آرزو کردم
  ملول از نالهٔ بلبل مباش ای باغبان رفتم
  حلالم کن اگر وقتی گلی در غنچه بو کردم
  تو با اغیار پیش چشم من می در سبو کردی
  من از بیم شماتت گریه پنهان در گلو کردم
  حراج عشق وتاراج جوانی وحشت پیری
  در این هنگامه من کاری که کردم یاد او کردم
  ازین پس شهریارا ما و از مردم رمیدنها
  که من پیوند خاطر با غزالی مشک مو کردم

 آئینه شاهی
  ای کعبه دری باز به روی دل ما کن
  وی قبله دل و دیده ما قبله نما کن
  از سینه ما سوختگان آینه ای ساز
  وانگاه یکی جلوه در آئینه ما کن
  با زیبق این اشک و به خاکستر این غم
  این شیشه دل آینه غیب نما کن
  آنجاکه به عشاق دهی درد محبت
  دردی هم از این عاشق دلخسته دوا کن
  لنگان به قفای جرس افتاده عشقیم
  ای قافله سالار نگاهی به قفاکن
  چون زخمه به ساز دل این پیر خمیده
  چنگی زن و آفاق پر از شور و نوا کن
  او در حرم هفت سرا پرده عفت
  خواهی تو بدو بنگری ای دیده حیا کن
  در گلشن دل آب و هوائی است بهشتی
  گل باش و در این آب و هوا نشو و نما کن
  از بهر خلائق چه کنی طاعت معبود
  باری چو عبادت کنی از بهر خدا کن

 شمشیر قلم
  نالم از دست تو ای ناله که تاثیر نکردی
  گر چه او کرد دل از سنگ تو تقصیر نکردی
  شرمسار توام ای دیده ازین گریه خونین
  که شدی کور و تماشای رخش سیر نکردی
  ای اجل گر سر آن زلف درازم به کف افتد
  وعده هم گر به قیامت بنهی دیر نکردی
  وای از دست تو ای شیوه عاشق کش جانان
  که تو فرمان قضا بودی و تغییر نکردی
  مشکل از گیر تو جان در برم ای ناصح عاقل
  که تو در حلقه زنجیر جنون گیر نکردی
  عشق همدست به تقدیر شد و کار مرا ساخت
  برو ای عقل که کاری تو به تدبیر نکردی
  خوشتر از نقش نگارین من ای کلک تصور
  الحق انصاف توان داد که تصویر نکردی
  چه غروریست در این سلطنت ای یوسف مصری
  که دگر پرسش حال پدر پیر نکردی
  شهریارا تو به شمشیر قلم در همه آفاق
  به خدا ملک دلی نیست که تسخیر نکردی
   

 یار باقی کار باقی
  رفتی و در دل هنوزم حسرت دیدار باقی
  حسرت عهد و وداعم با دل و دلدار باقی
  عقده بود اشکم به دل تا بیخبر رفتی ولیکن
  باز شد وقتی نوشتی یار باقی کار باقی
  وه چه پیکی هم پیام آورده از یارم خدایا
  یار باقی وآنکه می آرد پیام یار باقی
  آمدی و رفتی اما با که گویم این حکایت
  غمگسارا همچنان غم باقی و غمخوار باقی
  کافر نعمت نباشم بارها روی تو دیدم
  لیک هر بارت که بینم شوق دیگربار باقی
  شب چو شمعم خنده میآید به خود کز آتش دل
  آبم و از من همین پیراهن زر تار باقی
   گلشن آزادی من چون نباشد در هوایت
  مرغ مسکین قفس را ناله های زار باقی
  تو به مردی پایداری آری آری مرد باشد
  بر سر عهدی که بندد تا به پای دار باقی
  از خزان هجر گل ای بلبل شیدا چه نالی
  گر بهار عمر شد گل باقی و گلزار باقی
  عمر باد و تندرستی از ره دورم چه پروا
  زاد شوقی همره است و توسن رهوار باقی
  می تپد دلها به سودای طوافت ای خراسان
  باز باری تو بمان ای کعبه احرار باقی
  شهریارا ما از این سودا نمانیم و بماند
  قصه ما بر سر هر کوچه و بازار باقی

 حالا چرا
  آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
  بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا
  نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
  سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا
  عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
  من که یک امروز مهمان توام فردا چرا
  نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
  دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا
  وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار
  اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا
  شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود
  ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا
  ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت
  اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا
  آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند
  در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا
  در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین
  خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا
  شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر
  این سفر راه قیامت میروی تنها چرا
   
   

وحشی شکار
  تا کی در انتظار گذاری به زاریم
  باز آی بعد از اینهمه چشم انتظاریم
  دیشب به یاد زلف تو در پرده های ساز
  جان سوز بود شرح سیه روزگاریم
  بس شکوه کردم از دل ناسازگار خود
  دیشب که ساز داشت سرسازگاریم
  شمعم تمام گشت و چراغ ستاره مرد
  چشمی نماند شاهد شب زنده داریم
  طبعم شکار آهوی سر در کمند نیست
  ماند به شیر شیوه وحشی شکاریم
  شرمم کشد که بی تو نفس میکشم هنوز
  تا زنده ام بس است همین شرمساریم

غوغا میکنی
  ای غنچه خندان چرا خون در دل ما میکنی
  خاری به خود می بندی و ما را ز سر وا میکنی
  از تیر کجتابی تو آخر کمان شد قامتم
  کاخت نگون باد ای فلک با ما چه بد تا میکنی
  ای شمع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را
  با دوست هم رحمی چو با دشمن مدارا میکنی
  با چون منی نازک خیال ابرو کشیدن از ملال
  زشت است ای وحشی غزال اما چه زیبا میکنی
  امروز ما بیچارگان امید فردائیش نیست
  این دانی و با ما هنوز امروز و فردا میکنی
  ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن
  در گوشه میخانه هم ما را تو پیدا میکنی
  ما شهریارا بلبلان دیدیم بر طرف چمن
  شورافکن و شیرین سخن اما تو غوغا میکنی

 دنیای دل
  چند بارد غم دنیا به تن تنهایی
  وای بر من تن تنها و غم دنیایی
  تیرباران فلک فرصت آنم ندهد
  که چو تیر از جگر ریش برآرم وایی
  لاله ئی را که بر او داغ دورنگی پیداست
  حیف از ناله معصوم هزارآوایی
  آخرم رام نشد چشم غزالی وحشی
  گر چه انگیختم از هر غزلی غوغایی
  من همان شاهد شیرازم و نتوانی یافت
  در همه شهر به شیرینی من شیدایی
  تا نه از گریه شدم کور بیا ورنه چه سود
  از چراغی که بگیرند به نابینایی
  همه در خاطرم از شاهد رؤیائی خویش
  بگذرد خاطره با دلکشی رؤیایی
  گاه بر دورنمای افق از گوشه ابر
  با طلوع ملکی جلوه دهد سیمایی
  انعکاسی است بر آن گردش چشم آبی
  از جمال و عظمت چون افق دریایی
  دست با دوست در آغوش نه حد من و تست
  منم و حسرت بوسیدن خاک پایی
  شهریارا چه غم از غربت دنیای تن است
  گر برای دل خود ساخته ای دنیایی
   

 نی محزون
  امشب ای ماه به درد دل من تسکینی
  آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی
  کاهش جان تو من دارم و من می دانم
  که تو از دوری خورشید چها می بینی
  تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من
  سر راحت ننهادی به سر بالینی
  هر شب از حسرت ماهی من و یک دامن اشک
  تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی
  همه در چشمه مهتاب غم از دل شویند
  امشب ای مه تو هم از طالع من غمگینی
  من مگر طالع خود در تو توانم دیدن
  که توام آینه بخت غبار آگینی
  باغبان خار ندامت به جگر می شکند
  برو ای گل که سزاوار همان گلچینی
  نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید
  که کند شکوه ز هجران لب شیرینی
  تو چنین خانه کن و دلشکن ای باد خزان
  گر خود انصاف کنی مستحق نفرینی
  کی بر این کلبه طوفان زده سر خواهی زد
  ای پرستو که پیام آور فروردینی
  شهریارا گر آئین محبت باشد
  جاودان زی که به دنیای بهشت آئینی
   

ماه سفرکرده
  ماها تو سفر کردی و شب ماند و سیاهی
  نه مرغ شب از ناله من خفت و نه ماهی
  شد آه منت بدرقه راه و خطا شد
  کز بعد مسافر نفرستند سیاهی
  آهسته که تا کوکبه اشک دل افروز
  سازم به قطار از عقب قافله راهی
  آن لحظه که ریزم چو فلک از مژه کوکب
  بیدار کسی نیست که گیرم به گواهی
  چشمی به رهت دوخته ام باز که شاید
  بازآئی و برهانیم از چشم به راهی
  دل گرچه مدامم هوس خط تو دارد
  لیک از تو خوشم با کرم گاه به گاهی
  تقدیر الهی چو پی سوختن ماست
  ما نیز بسازیم به تقدیر الهی
  تا خواب عدم کی رسد ای عمر شنیدیم
  افسانه این بی سر و ته قصه واهی
   

ماه هنرپیشه
  تا چند کنیم از تو قناعت به نگاهی
  یک عمر قناعت نتوان کرد الهی
  دیریست که چون هاله همه دور تو گردم
  چون بازشوم از سرت ای مه به نگاهی
  بر هر دری ای شمع چو پروانه زنم سر
  در آرزوی آن که بیابم به تو راهی
  نه روی سخن گفتن و نه پای گذشتن
  سرگشته ام ای ماه هنرپیشه پناهی
  در فکر کلاهند حریفان همه هشدار
  هرگز به سر ماه نرفته است کلاهی
  بگریز در آغوش من از خلق که گلها
  از باد گریزند در آغوش گیاهی
  در آرزوی جلوه مهتاب جمالش
  یا رب گذراندیم چه شبهای سیاهی
  یک عمر گنه کردم و شرمنده که در حشر
  شایان گذشت تو مرا نیست گناهی
   

دیوان و دیوانه
  یا رب مباد کز پا جانان من بیفتد
  درد و بلای او کاش بر جان من بیفتد
  من چون ز پا بیفتم درمان درد من اوست
  درد آن بود که از پا درمان من بیفتد
  یک عمر گریه کردم ای آسمان روا نیست
  دردانه ام ز چشم گریان من بیفتد
  ماهم به انتقام ظلمی که کرده با من
  ترسم به درد عشق و هجران من بیفتد
  از گوهر مرادم چشم امید بسته است
  این اشک نیست کاندر دامان من بیفتد
  من خود به سر ندارم دیگر هوای سامان
  گردون کجا به فکر سامان من بیفتد
  خواهد شد از ندامت دیوانه شهریارا
  گر آن پری به دستش دیوان من بیفتد

بهار زندانی
  بی تو ای دل نکند لاله به بار آمده باشد
  ما در این گوشه زندان و بهار آمده باشد
  چه گلی گر نخروشد به شبش بلبل شیدا
  چه بهاری که گلش همدم خار آمده باشد
  نکند بی خبر از ما به در خانه پیشین
  به سراغ غزل و زمرمه یار آمده باشد
  از دل آن زنگ کدورت زده باشد به کناری
  باز با این دل آزرده کنار آمده باشد
  یار کو رفته به قهر از سر ماهم ز سر مهر
  شرط یاری که به پرسیدن یار آمده باشد
  لاله خواهم شدنش در چمن و باغ که روزی
  به تماشای من آن لاله عذار آمده باشد
  شهریار این سر و سودای تو دانی به چه ماند
  روز روشن که به خواب شب تار آمده باشد